पार्टी विभाजनपछि भ्रष्टाचार, अनियमितता र राष्ट्रियतासम्बन्धी मुद्दा उठाएर जनआकर्षण र चासोको विषय बनेको नेकपा-बिप्लव पछि वैचारिक-राजनीतिक पक्षभन्दा आर्थिक उत्प्रेरणामा रमाउने र यसैका पछि लाग्ने समूहका रूपमा चर्चाको विषय बन्न थाल्यो । पार्टीभित्रै आर्थिक अनियमितता र  आर्थिक भ्रष्टाचारको कुरा उठ्न थाले र ती पत्रिकाका प्रमुख समाचार बनेर आउन थाले । चन्दाकै कारण काठमाडौँ जिल्ला र उपत्यका ब्युरोको नेतृत्वमा निरन्तर परिवर्तन भएको कुरासमेत बाहिर आयो । पार्टीका सर्कुलरमै आर्थिक हिनामिनाका कारण ठूला नेताहरूसमेत  कारवाहीमा परेको कुरा  सार्वजनिक भयो  । बलपूर्वक आर्थिक चन्दाको विषयले विशेष चर्चा पायो । बोर्डिङ स्कुल प्रकरण,  एनसेल प्रकरण, आयल निगमका प्रमुख गोपाल खडका प्रकरण, म्यानपावर प्रकरण, चूडामणि प्रकरण, खाद्य सम्प्रभुताका नाममा मारवाडी गोदामफोर प्रकरण लगायत  विभिन्न प्रकरणहरू आर्थिक लेनदेन र चन्दा आतङ्कका विषय बनेर प्रकाशमा आए । जतिसुकै भ्रष्टाचारी र व्यभिचारी भए पनि भने जति चन्दा दिने कारबाहीमा नपर्ने र भने जति चन्दा नदिने भ्रष्टाचारी-व्यभिचारी  भएर कालोमोसो दलिनेमा परे । कतिपय ठाउँमा तोडफोडका घटना पनि भए । आरम्भका दिनमा बिप्लव समूहले केही गर्छ भनेर चर्चामा आएको पार्टी “चन्दा आतङ्क समूह” भनेर चिनिन थाल्यो । कार्यकर्तामा विचार, राजनीति र बलिदानीभाव भन्दा आर्थिक पक्ष प्रधान पक्ष बन्नु सबैभन्दा विडम्बनाको विषय हो ।
अहिले प्रकाण्ड पक्राउ र हत्कडी प्रसङ्ग विशेष चर्चाका विषय  बनेका छन् । प्रकाण्डको आर्थिक मोह र ठाँटबाँठको शैली नयाँ होइन । उनीसित काम गर्नेहरू र उनलाई जानेकाहरू जनयुद्धकाल देखिको उनको जीवनशैलीबाट परिचित छन् । ‘शान्तिप्रक्रिया’ को समयमा मन्त्री हुँदाको समयको उनको जीवनशैलीको झन् कुरा गरी साध्य छैन । उनी युद्धकालमा पहिले कर्णालीका जनसरकार प्रमुख हुन् र सरला रेग्मी प्रकरणमा सुरेशसिंह अर्थात् शक्तिबस्नेतमाथि कारबाही भएपछि उनी कर्णाली ब्युरो इन्चार्ज   भए । त्यसबेला पनि उनको ठाँटबाँठ  गजबको रहेछ भन्ने कुरा ऋषिराज बरालको “सलाम रोल्पा” पढेपछि थाहा पाउन सकिन्छ । त्यसै समयमा लेखिएको ऋषिराज बरालको लघुकथा ‘घोडचढी’ को नायक पनि कम छैन । पछि मन्त्री भएपछिका दिनमा त्यतिबेर जनसरकारको नीति-योजना लागु गरेका आफ्नै बाबुका विरुद्ध प्रकाण्डले अंश मुद्दा हालेको विषय पार्टीमा निकै चर्चाको विषय बनेको हो  । पार्टीमा आफू छउन्जेल अरू कुनै दलितलाई अवसर नदिने, नेतृत्वमा पुग्न नदिने सामन्ती चरित्रका भनेर तिलक परियार लगायतका दलित नेताहरूले पोख्ने गरेको  पीडाको कथा पनि बिरानो भएको छैन ।
०००