विश्व सर्वहाराको सङ्घर्षको दिन अन्तराष्ट्रिय मे दिवस:  अमर रहोस् !हामीलाई पहिल्यै थाहा थियो, विश्वका सर्वहारा आम जनताका लागि यो विश्व बाँच्नलायक छैन भन्ने कुरा हाम्रो मनमस्तिष्कले  पहिले नै थाहा पाइसकेको थियो ।  यताका महिनामा जे देखिएको छ, त्यो कुरा हामीलाई  थाहा पाइसकेका थियौं । आँखा चिम्लेर नक्कली सपना देख्ने मान्छेले पनि साम्राज्यवादी विश्व व्यवस्था सम्बन्धी सबै भ्रमहरू टुक्राटुक्रा भएर धुवाँझैँ हावामा हराउँदै गरेको देखेको छ ।
 
गलत नाम दिइएको ‘कोरोना क्राइसिस’, जसले सबैभन्दा गरिब र कमजोरलाई नै आफ्नो आहारा बनाउँछ, यो महामारी दशकौँदेखि आम जनतासित सम्बद्ध जनस्वास्थ्य सम्बन्धी नीतिलाई निरन्तर परित्याग र आपत र महामारीका समयमा गर्नु पर्ने तयारीप्रतिको बेवास्ताको परिणाम हो, वास्तवमा यो स्वास्थ्य सेवालाई नाफा आर्जनमा फेर्ने ‘निजीकरण’ को नीति र योजनाहरू चलाउने हिजोका साम्राज्यवादी मुलकुहरू तथा आजको नोकरसाही पुँजीवादको उपज हो । फलस्वरूप आपतकालीन र महामारीका समयमा अस्पतालहरू रोगव्याधीसित जुध्ने सामथ्र्य राख्दैनन्, त्यहाँ स्वास्थ्यकर्मीहरू र साधनहरूको अभाव छ । वास्तवमा सम्भावित समस्याप्रति सत्ताधारीहरूको चासो नै छैन । नत्र भने चीनको उहानमा 'कोभिड-१९' को महामारी चलेको बेला नै उनीहरू सचेत हुनु आवश्यक थियो । त्यस्तो बेला “अर्थतन्त्रलाई नोक्सान नपुर्याउने भनेर”  चीनमै पनि पूर्व संचेतना देखिएन र न त संयुक्त राज्य अमेरिका, स्पेन र इटालीमा देखियो । यही हो ‘कोरोना क्राइसिस’ को सङ्क्षिप्त कथा,  यसले साम्राज्यवादभित्रको आम सङ्कटलाई घोषणा गर्छ ।
 
साम्राज्यवादी र तिनका दलालहरू नै यस किसिमका विपत्तिहरूका लागि जिम्मेवार छन् ।

चीनको उहानमा महामारीको थालनी भएपछि साम्राज्यवादीहरूको चिन्ता मुख्यतः “आपूर्तिको सञ्जाल”   मा अवरोधप्रति  थियो, अर्थात् एकाधिकारका कारण यसले ठाडै उत्पादनमा समस्या उत्पन्न गराउँथ्यो । त्यसैले  तिनीहरूले महामारीको विस्तार रोक्नका लागी कुनै  कदम चालेनन् ।  यस वर्षको जनवरीको आरम्भमा देखापरेको यो व्याधी विस्तारै महामारीमा परिणत हुन थालेको  छ भने कुरा सुरुका दिनमै प्रस्ट भइसकेको थियो, एइरोनटिकल र टुरिस्ट कम्पनीहरूले नाफामा गिरावट ल्याउने छन् भनेर उनीहरूले यसप्रति बेवास्ता गरे । महामारीले पश्चिमी युरोपलाई गाँज्न थालेपछि स्कुलहरू बन्द गरिए पनि रेस्टुरेन्टहरू र वेश्यालयहरू खुला छोडिदिए–भन्नलाई चाहिँ साना व्यापारीलाई नोक्सानीबाट बचाउन भनियो, मूल उद्देश्य चाहिँ सबै ‘फ्रेन्चाइजी’  र ठूला थोक बिक्रेता एकाधिकारवादीहरूको  रक्षा गर्नु थियो ।  जब कारखानाहरू बन्द हुन थाले,  अनि मात्र साम्राज्यवादी मुलुकहरूले उपायको खोजी गर्न थाले । यसबाट प्रतिक्रियावादी राज्यहरूले जसरी पनि हुन्छ एकाधिकारको अस्तित्वको ग्यारेन्टी गर्दछन् भन्ने कुरा प्रस्ट हुन्छ  । राज्य एकाधिकार पुँजीवादको अनियन्त्रित विकास भएको ठाउँहरूमा जनउत्तरदायित्वलाई उनीहरूले जेसुकै होस्  भन्ने गर्छन् । विश्वमा याङ्की साम्राज्यवादले थोपरेको  आर्थिक र जर्मन साम्राज्यवादले ‘युरोपियन युनियन’  भित्र थोपरेको ‘आर्थिक नीति’  नै ती देशहरूमा हजारौँ हजारौँको मुत्युको दोषी छ ।

यी केही तथ्यहरूले साम्राज्यवादी मुलुकहरूले नाफालाई मूल चासो र चिन्ता बनाएर  महामारीको व्यवस्थापन गर्छन् र आफ्नो राजनीतिक तथा सैन्य स्वार्थका लागि साम्राज्यवादी मुलुकहरू पुँजीपतिहरूसित मिलेर विशेष गरी उत्पीडित जनताको अत्यधिक शोषण गर्न आफ्ना दमकनकारी नीति अघि सार्छन् भन्ने कुरा देखाउँछन्  ।अहिले उनीहरू पुँजीवादी 'भगवान' का सामु बली चढेर मर्न हामीलाई आव्हान गर्छन्  । उनीहरूलाई बचाउनका लागि हामीले आफूलाई वलिदान गर्न माग गरिएको छ ।

साम्राज्यवादीहरू आफ्नो बाटोबाट टसमस हुँदैनन्,  उनीहरू आफ्नै कुतर्कलाई लागु गर्छन्, विश्वको ध्यान ‘कोरोना सङ्कट’ मा केन्द्रित भएको अवस्थालाई उनीहरू आफ्नो फाइदामा उपयोग गर्न खोज्छन् । क्यारेबियन क्षेत्रमा भेनेजुएलाको बिरूद्ध याङ्की साम्राज्यवादको मनपरी आक्रमण, उत्तरी समुद्रमा रूसको नौसैनिक परिचालन र इरानका बिरूद्ध इङ्लिस च्यानलमा याङ्कीहरूको वर्चस्व तोड्न जर्मनीको नेतृत्वमा ‘इयु’ को अग्रसरता,  ओपेक र रूसलाई उनीहरूको तेल उत्पादनलाई लिएर ट्रम्पले दिएको धम्की, यस्ता थोरै ‘घटनाहरू’ हुन्,  जसबाट यी साम्राज्यवादी रक्तपिपासु पशुहरूको स्वभावमा कुनै परिवर्तन भएको छैन भन्ने कुरा पुष्टि हुन्छ । अध्यक्ष माओले भनेझैँ साम्राज्यवाद कहिल्यै पनि अहिंस्रक बुद्धमा परिणत हुँदैन ।

बढ्दो आर्थिक र राजनीतिक सङ्कटको परिदृश्यमा, यी सबै बर्बरताको कसले भुक्तानि गर्नु पर्ने हो भन्ने कुरा प्रस्ट छ । गन्हाएको यो व्यवस्थामा जहिले पनि ती कामदारहरू, मुख्यतः ‘कागजात बिना’ का मान्छेहरू र  आम जनता नै यसको भागिदार बन्नु पर्ने कुरा प्रस्ट छ । साम्राज्यवादी मुलुकहरूमा लाखौँको सङ्ख्यामा बेरोजगारहरू भौँतारिइरहेका छन् । ठूलो बोझ मजदुर र जनताको पिठ्यूमै हुनेछ, साम्राज्यवादद्वारा उत्पीडित देशहरूमा चाहिं यो बोझ मुख्यतया किसानहरूमा पर्नेछ । भारतमा मात्रै करोडौँ कामदारहरूले एकै दिनमा आफ्नो खानपिनको स्रोत गुमाएका छन् र  बाँच्नका लागि उनीहरूलाई गाउँमा फर्किन बाध्य हुनु परेको स्थिति छ । यो अर्ध-सामन्ती आधारलाई नष्ट गर्नुको साटो थप मजबुत बनाउने साम्राज्यवादी शोषणको अर्को उदाहरण हो ।

चिलीमा ‘क्वारेन्टाइन’ लागु हुन थालेपछि ठूला थोक व्यापारीहरू, नोकरसाही पुँजीपतिहरूले रोटीको मूल्य एकै दिनमा २०प्रतिसत  बढाउने घोषणा गरे । कस्तो अपराध ! पहिले, सत्ताधारीहरूले दैनिक गुजारा चलाउनका लागि के-के कुराको जगेडा गर्नु पर्छ भन्ने कुरामा आम जनतालाई सही किसिमले सूसुचित गर्दैनन्, उल्टै बेवास्ता गर्छन्, त्यसपछि, तिनीहरू नभइ नहुने आधारभूत खाद्यान्नको मूल्यमा ठूलो मात्रामा बृद्धि गर्छन् ।  इक्वेडरमा मृतकका लासहरू गुयाक्विलको सडकमा कति दिनसम्म लडिरहे– कीराफट्याङ्ग्राको संसारको जस्तै, यसले  पुरानो सामन्ती नोकरसाही राज्यतन्त्रको  घीनलाग्दो स्थितिलाई देखाउँछ ।  ब्राजिलमा फासिवादी बोल्सोनारो र सैन्य उच्च कमान्डर प्रतिक्रान्तिकारी सत्ताका लागि एकआपसमा  सङ्घर्ष गरिरहेका छन्, तर, ठूला पुँजीपतिहरू, जमिनदारहरू र याङ्कीको हितसित गाँसिएको नीति तथा योजनामा उनीहरू एक भएका छन्, ‘कोभिड -१९' सित लड्ने नाममा लाखौँ कामबाट हटाइएका छन्, बेरोजगारको सङ्ख्या बढ्दो छ, कतिपयको ज्याला घटाइएको छ, भोकमरी र उत्पीडन तीव्र बनेको छ, जनता असहाय स्थितिमा छन् ।
 
यस सङ्कटको जिम्मेवार साम्राज्यवादी परजीवीहरू हुन्, याङ्की साम्राज्यवादको प्रभुत्वमा रहेका ‘विश्व ब्याङ्क’ र ‘अन्तर्राष्ट्रिय मुद्राकोष’ बडो धुर्त्याइँपूर्वक नकच्चरो तालले ‘सहयोग’ को  प्रस्ताव गर्छन् ।  यी संस्थाहरूले पराधीनता, उत्पीडन, शोषण, भोक र पीडा दिनुबाहेक अरू केही जान्दैनन् भन्ने कुरा विश्वका मानिसहरूले राम्ररी बुझेका छन् । ती दासमालिकहरू दासहरूलाई बेसमारी कुट्छन्, दासहरू मरणासन्न भएर भुइँमा नलडुन्जेलसम्म कुट्छन् र उनीहरूलाई अझ बलियो साङ्लोले बाँध्नका लागि हात पसारेर उठाउने गर्छन् ।  उत्पीडितहरूले यसलाई कसरी सहिरहून् ।

दमनले प्रतिरोध उत्पन्न गर्दछ र साम्राज्यवादी व्यवस्थाको  सङ्कटलाई बढाउँछ, यो पतनको अर्को सङ्केत हो, फलस्वरूप यसले वर्षौँसम्म चुनौतीलाई निरन्तरता दिएर विश्वभरि जनताको आन्दोलनमा थप वृद्धिका लागि सहयोग पुर्याउँछ  । एकपल्ट फेरि  क्रान्तिले आफ्नो विशेषतालाई ऐतिहासिक र राजनीतिक सिद्धान्तका रूपमा व्यक्त गर्छ ।  साम्राज्यवादीहरू र उनीहरूका भरौटेहरूका सबै अपराधहरूलाई विश्वभरिका क्रान्तिकारी जनताले बढीभन्दा बढी सजाय दिनेछन् । राष्ट्रिय मुक्तिको सङ्घर्षमा वृद्धि  हुने छ र  त्यो भन्दा पनि बढी जनसङ्घर्षको महान् विष्फोटले सम्पूर्ण विश्वलाई हल्लाउनेछ । अन्तर्राष्ट्रिय सर्वहारा र विश्वका जनता साम्राज्यवादको सबैभन्दा खराब महामारीको  अन्त्य गर्न महान् फड्को मार्ने छन् । फोहोरमैलाको जगमा उभिएको त्यो अजङ्गको पहाड सदाका लागि फ्यालिनेछ ।
 
साम्राज्यवाद र पुरानो  सत्ताका बिरूद्ध : युद्ध र प्रतिरोध !

हामी विश्वका कम्युनिस्टहरूले वर्तमान राजनीतिक अवस्थालाई राम्ररी बुझ्नुपर्दछ र पहलकदमी, शक्ति र सामर्थ्य अनुसारको जिम्मेवारी ग्रहण गर्नु पर्दछ,  आम जनता हथौडा र हँसियासहितको  रातो झण्डा माथि उठाउन अग्र पङ्क्तिमा रहेर सङ्घर्र्ष गरिरहेका छन् ।  साम्राज्यवादी व्यवस्थामा गहिरिँदै गएको सङ्कटले जनताको राजनीतिलाई अगाडि बढाउन कम्युनिस्टहरूका लागि उन्नत परिस्थितिको निर्माण  गरेको छ,  जनतासित घनिष्ठ किसिमले गाँसिएर, व्यापक रूपमा सम्बन्ध विस्तार गरेर यतिखेर  विभिन्न मुलुकहरूमा कमरेडहरू लडिरहेका छन्,  यसले क्रान्तिकारी पार्टी, सेना र मोर्चाका तीन हतियारहरूको निर्माणमा केन्द्रित भएर अघि बढ्न सहयोग पुर्याउँछ  ।  यसो नगरे हुने अवस्था छैन, मुख्य कुरा भनेको कम्युनिस्ट पार्टी, एउटा क्रान्तिकारी पार्टी निर्माणमा ध्यान केन्द्रित गर्नु हो, चाहे यो काम पुनर्गठनबाट होस् अथवा नयाँ गठनबाट,  अथवा पहिल नै गठन गरिएको होस् । मोर्चाको निर्माण–क्रान्तिको संयुक्त मोर्चा, जनवादी र समाजवादी हुनु आवश्यक छ र यसको नेतृत्व सर्वहाराको हातमा हुनु पर्दछ भन्ने कुरामा विशेष ख्याल राख्नु पर्ने हुन्छ । हरेक मुलुकको क्रान्तिको विकासको विशिष्ठ स्थितिअनुरूपको मोर्चाको स्वरूप हुनु पर्दछ,  जुन वर्ग मोर्चाका रूपमा रहोस् र क्रान्तिको केन्द्रीय र उच्च  काय सशस्त्र सङ्घर्ष–जनयुद्धसित मेल खाने खालको होस्, जसबाट सर्वहारा र जनताको रक्षा गर्न र विजय प्राप्त गर्न सकियोस् । यस किसिमको मोर्चा तथा सङ्घर्ष हरेक देशको खास परिस्थिति र क्रान्तिको चरित्रअनुरूप निर्माण गर्ने गरिन्छ ।  
 
यसले हामीलाई के कुरामा ध्यान दिन जोड दिन्छ भने :  एकताबद्ध होऊ, प्रस्ट होऊ र अगाडि बढ ! मोर्चाको सही परिचालनले हरेक देशका कम्युनिस्टहरूलाई  बागोटिङ्गो बाटो लिन पनि स्वीकृति दिन्छ र उनीहरू खास मुलुकको विशिष्ट स्थितिअनुसार उनीहरू आम जनतासित हातेमालो गर्दै र नेतृत्व प्रदान गर्दै साम्राज्यवादी महामारीका विरुद्ध क्रान्तिलाई अघि बढाउँछन् । मूल कुरा प्रस्ट हुनु हो,  अन्योलता होइन । ठीक ढङ्गले लान नसकेमा जसको सेवा गर्नु पर्ने हो र जसको विरोध गर्नु पर्ने हो, त्यो उल्टो पर्न जान्छ । यसका लागि पार्टीलाई मार्क्सवाद–लेनिनवाद-माओवादका आधारमा निर्माण गरी त्यसैका आधारमा क्रान्तिकारी व्यवहारमा लैजानु आवश्यक हुन्छ ।
 
वर्गसङ्घर्ष तीव्र भएका क्षणहरूमा यसलाई लामो अवधिसम्म कायम राख्नु पर्ने र निरन्तरता दिनु पर्ने हुन्छ । के कुराको ख्याल राख्नुस् भने, सबै कुरा समान तहमा विकसित हुन सक्तैनन्, कतिपय कुराको असमान विकास पनि हुन्छ । यो विकासको नियम हो । विकास असमान किसिमले पनि हुन्छ र यस्तो सधैँ हुने गर्छ । कम्युनिस्टहरूले जनसङ्घर्षलाई अघि बढाउन सटिक र सङ्क्षिप्त नारा अघि सार्नु जरुरी  छ  र ‘कोरोना भाइरससित लड्ने’ नाममा प्रतिक्रियावादी सरकारले अघि सारेको ‘राष्ट्रिय एकता’ को ढोङलाई तोड्नु पर्ने पनि हुन्छ ।
 
कम्युनिस्टहरूले कर्पोरेट निकायहरूका कामकारबाहीहरूलाई उदाङ्याउनु पर्छ र पुरानो राज्यसत्ताले अघि सारेका सबै भ्रमहरूलाई हावामा उडाइदिनु पर्छ ।   जनता शोषणको फलामे चक्रव्यूहबाट बाहिर निस्कने एक मात्र बाटो भनेको कम्युनिष्ट पार्टीले नेतृत्व गरेको सर्वहाराच वर्गको नेतृत्वमा हुने क्रान्ति हो भन्ने तथ्यलाई अगाडि बढाउन  आन्दोलन र प्रचार–प्रसारलाई केन्द्रित गर्नुपर्दछ । दैनिक समस्यासित सम्बद्ध मागहरूलाई लिएर  सङ्घर्ष आवश्यक छ र गर्नु पनि पर्छ, र पनि  सङ्घर्ष सर्वहारा वर्ग र जनताको सत्ताका लागि केन्द्रित हुनु पर्दछ । यहाँ के कुरामा प्रस्ट हुनु पर्छ भने  राजनीतिक सङ्घर्ष प्रमुख हो र सर्वहारा वर्ग र मजदुरहरूको आर्थिक सङ्घर्ष यसको आधार हो । ज्याला, काम गर्ने घण्टा, सर्त र अधिकार सम्बद्ध समस्याहरू— जस्तो सङ्गठन खोल्ने अधिकार, हडताल गर्ने र सभासम्मेलन गर्ने, विचार अभिव्यक्ति र आन्दोलन आदि जस्ता समस्याहरू छन् र यी अत्यन्त महत्वपूर्ण छन्, यी बिना हाम्रो टेक्ने आधार हुँदैन, हामीले यिनको बेवास्ता ग¥यौँ भने हामीले क्रान्तिका लागि आम सहभागिताको विकास गर्न सक्दैनौँ ।
 
पुरानो सत्ताले आफू नराम्रो गरी सङ्कटमा फसेको बेला जनतामाथि बोझ थप्तछ  भन्ने कुरामा ध्यान दिनु पर्छ । यस्तो बेला जनताले रगत बगाएर आर्जन गरेका अधिकारहरू, प्राप्त सुविधा र स्वतन्त्रतामाति बन्देज लगाइन्छ, कटौती गरिन्छ र प्रतिबन्ध लगाइन्छ र अनेक नाममा शोषण र दमनको प्रक्रियालाई तीव्र बनाइन्छ । यसलाई लागु गर्न प्रतिक्रियावादीहरूले अन्य ‘सामाजिक उपायहरू’ अथवा ‘सुधारका उपायहरू’ अघि सार्नु पर्नेमा जोड दिनु पर्ने हुन्छ, यस्तो बेला हामीले हाम्रो झण्डा फ्याल्यौँ भने उनीहरूले अवसरलाई आफ्नो फाइदाका लागि उपयोग गर्छन् । हामी कम्युनिस्टहरू सचेतता अँगालिरहेका छौँ र हामीमाथि शोषण गर्न उनीहरूलाई कुनै पनि  किसिमको अवसर दिने छैनौँ भन्ने कुरामा हाम्रो ध्यान केन्द्रित हुनु पर्छ । उनीहरूलाई असफल पार्न हामीले निरन्तर प्रहार गरिरहनु पर्छ र उनीहरूलाई प्रतिक्रान्तिकारी बर्कोबाट बाहिर निकान्नु पर्छ । उनीहरूको मूल स्वार्थ केमा छ भन्ने कुरा जनता भलिभाँति जान्दछन् । आम जनतामाथि विश्वास गरौँ, उत्पीडित जनतामाथि विश्वास गरौँ । सधैँ मनमस्तिष्कमा राखौँ : “जनता र केवल जनता नै इतिहासका निर्माता हुन् ।”

जनताको तर्फबाट विश्वको वर्तमान अवस्थालाई यसरी ठोस गर्न सकिन्छ : विश्वमा जन विष्फोट अझ तीव्र बन्नेछ र यो अझ शक्तिशाली भएर प्रस्फुटन हुनेछ । हाम्रो जिम्मेवारी यो विष्फोटक स्थितिबारे  प्रस्ट हुनु र सर्वहारा र आम जनताको हितमा यसलाई उपयोग गर्न पहलकदमी लिएर जनयुद्धको विकास गर्नु हो ।  कसरी लड्ने भन्ने कुरा हामीले जानेका छौँ । हामीले युद्धका नियमहरू लागु गर्नुपर्दछ । त्यसपछि अध्यक्ष माओले सङ्घर्षका आम रूपहरूका सन्दर्भमा भन्नु भएको उद्देश्य, उपलब्धि र सीमाहरू सम्बन्धी मान्यतालाई लागु गर्नु पर्दछ ।

जसरी विश्वभरिका साम्राज्यवादी, प्रतिक्रियावादी र संशोधनवादीहरूले अति नै ठूलो धुर्त्याइँका साथ आफूहरूले ब्यहोर्नु परेको सङ्कटको महामारीलाई उपयोग गर्दै  आफ्नो विशेष स्वार्थका लागि अन्तर्रा्ष्ट्रिय सर्वहारावर्ग र विश्वका जनतामाथि जाइ लाग्छन्, उत्पीडित राष्ट्रहरूमाथि उत्पात मच्चाउँछन्, लुटतन्त्र मच्चाउन आफ्ना फलामे  हातहरू बाहिर निकाल्छन्, जनताको हत्या गर्छन्, सर्वहारा वर्ग र जनताले यसको विरुद्ध सङ्गठित रूपमा जाइलाग्नु पर्छ । यसलाई कम्युनिस्टहरूले दिने जवाफ भनेको एउटै हो—अन्तर्राष्ट्रिय सर्वहाराको एकजुटता । हामीले सिद्धान्त र व्यवहार दुवैमा सर्वहारा अन्तर्राष्ट्रियतावादलाई माथि उठाउनै पर्छ र, संशोधनवाद विरुद्ध सर्वहारा क्रान्तिको पक्षमा अघि बढ्नका लागि जनयुद्धको आरम्भ गरेर विकास गरिहेका पेरू, भारत, फिलिपिन्स, टर्की र तयारीमा लागेका र  आरम्भ गर्न थालेका सबै मुलुहरूलाई  मार्क्सवाद-लेनिनवाद–-माओवाद, मूलतः माओवादका आधारमा ‘अन्तर्राष्ट्रिय कम्युनिस्ट आन्दोलन’  (आइसियएम) लाई एकताबद्ध तुल्याउन सङ्घर्ष गर्नु पर्छ ।

 आज, विश्वका कम्युनिस्टहरू अन्तर्राष्ट्रिय कम्युनिस्ट आन्दोलनलाई एकताबद्ध बनाउने कार्यमा अघि बढिरहेका छन् र दृढताका साथ माओवादीहरूको ‘अन्तर्राष्ट्रिय एकताबद्ध सम्मेलन’ तर्फ अग्रसर छन्, जसले सर्वहाराको नयाँ अन्तर्राष्ट्रिय सङ्गठनलाई मूर्त रूप दिने छ ।

यो एकताको समय हो । फूट, विखण्डन, दलबदल र फोहोरी लडाइँ अब पुग्यो । जो माओवाद र जनयुद्धका पक्षमा छन् र जसले गम्भीर सैद्धान्तिक गल्ती गरेका छन्, उनीहरूले आत्मा–आलोचना गर्नै पर्छ,  प्रश्न विधि र पद्धति र सम्बन्ध विच्छेदको मात्र नभएर मूलतः उनीहरूको वर्ग स्रोतको  हो ।   अभाकियन र प्रचण्डको दृष्टिकोणबीच पाइने समानतालाई राम्रोसँग बुझ्नु पर्ने कुरा के हो भने यी दुई मुसाले मार्क्सवादमा कुनै पनि योगदान दिएका छैनन्, यी सदैव संशोधनवादी मात्र रहिआएका हुन् । ‘आइसीएम’ मा माओवादी पार्टी तथा सङ्गठनहरूको बढ्दो सङ्ख्याले माओवादको पथ प्रदर्शनका आधारमा गौरवशाली कम्युनिस्ट अन्तर्राष्ट्रियको पुनर्निर्माणका आवाज बुलन्द गरेको छ—केही अझै हिचकिचाउँने गरेका छन् र कतिपयले केही  सर्तहरू पनि अघि सारेका छन्,  तर यसले पहिले नै तय गरेको त्यो लामो बाटो, जहाँ पछि फर्किने ठाउँ छैन र, समय पनि बित्दै जाँदैछ, त्यो  रद्ध हुने स्थिति छैन, खास गरेर जनयुद्ध पक्षधरहरू अझ बढी सामेल भएर  सिद्धान्तनिष्ठताका आधारमा विश्वका कम्युनिस्टहरूको एकता अघि बढ्ने छ ।

यो कामको समय हो ।  हामीले हाम्रा गतिविधिहरूलाई दोब्बर तुल्याउनु पर्छ, जनताको विद्रोहलाई उत्प्रेरणा प्रदान गर्दै स्वःस्फुर्त सङ्घर्षलाई  सर्वहाराको नेतृत्वमा सचेतन सङ्घर्षमा फेर्नु पर्छ । यो समय हाम्रा असफलता र सीमाहरूका बारेमा रोइकराइ गर्ने समय होइन, सङ्घर्षकै बीचमा  हामीले समयको आवश्यकतालाई अघि बढाउनै पर्छ । यसका लागि हामीले आफूलाई तमतयार राख्नुपर्छ । हामीले लडाइँमा आफैँलाई होम्नुबाहेक अर्को विकल्प छैन । अहिले यसमा जसलाई शङ्का अथवा हिचकिचाहट छ, उसले जनताको विश्वास गुमाउँछ । यसपल्टको मे दिवस कम्युनिस्टहरूको उत्साहको महान् उदाहरण हुने छ, हँसियाहथौडासहितको हाम्रा चम्किला राता झण्डाहरू हाम्रा विश्वासका  प्रतीक हुन्— यी साम्यवादको उज्ज्वल भविष्य हुन्,  जसले शोषण, दमनमा आधारित  विश्वका पुरानो सत्ताको  विरुद्ध युद्ध अघि बढाउने घोषणा गर्छन् ।
 
र सारांशमा : मे पहिलो दिनलाई हामी महत्वपूर्ण वार्षिकोत्सवका रूपमा मनाउँने गर्छौँ । यसपल्टको  मे पहिलो दिन १३० औँ वार्षिकोत्सव मनाउने 'मे दिवस' को दिन हो । इतिहासमा पहिलो प्रदर्शन महान् कमरेड फ्रेड्रिक एङ्गेल्सको नेतृत्वमा भएको थियो, जसको २०० औँ जन्मोत्सव यो वर्ष हामी मनाइरहेका छौँ । अघि बढौँ साथीहरू हो !

मे पहिलो दिन— सर्वहाराको अन्तर्राष्ट्रिय दिन : अमर रहोस् !
पार्टी  र जनता साथमा छन् भने : चमत्कारपूर्ण किसिमले सबै कामहरू सम्पन्न गर्न सकिन्छ  !
सर्वहारा र विश्वका जनता : साम्राज्यवादी महामारीलाई यस पृथ्वीबाट फ्याल्न जनयुद्धको हतियारसाथ एक जुट होऔँ !

हस्ताक्षर :

कम्युनिस्ट पार्टी अफ इक्वेडर- रेड सन
पेरू पिपुल्स मोभमेन्ट (रिअर्गनाइजेसन कमिटी)
कम्युनिस्ट पार्टी अफ ब्राजिल (रेड फ्याक्सन)
रेड फ्याक्सन अफ द कम्युनिस्ट पार्टी अफ चिली
रेड फ्लाग कलेक्टिव फिनल्यान्ड
कमिटी फर द फाउन्डेसन अफ द (माओइस्ट) कम्युनिस्ट पार्टी अफ अस्ट्रिया
सर्भ द पिपुल -कम्युनिस्ट लिग, नर्वे
कमिटी टु रिकन्स्टिच्युट द कम्युनिस्ट पार्टी अफ युएसए