जनक्रान्तिको लागि कार्यदिशाको सवाल मुख्य हुन्छ । कार्यदिशाबिनाको जनक्रान्ति विद्रोहको रूप मात्र हुन्छ । जनक्रान्तिको लागि आधार ठीक छ कि छैन भनी बुझ्नका लागि बिद्रोहहरू कति भएका छन् भनी मापन गर्न सकिन्छ । पटकपटकाका बिद्रोहहरू  भएका समाजमा जनक्रान्तिको वस्तुगत अवस्था ठीक छ भनी सहजै बुझ्न सकिन्छ । राज्यसत्ता नियन्त्रणमा लिनका लागि न्यूनतम कार्यक्रमसहितको नीति निर्माण गर्नु सचेत ढङ्गले पहलकदमी लिएको भन्न सकिन्छ । यही नै जनक्रान्तिको कार्यदिशा हो । वस्तुगत वर्गविश्लेषणमा आधारित भएर गरिएको यस्तो कार्यदिशाले जनक्रान्तिको सम्भावनालाई नजिक ल्याइदिन्छ । संसारभरि सबै देशमा यो सम्भावना अब धेरै टाढाको र कठिनाइको विषय हैन भन्न सकिन्छ । यसका  लागि समाजहरूको वर्गविश्लेषण गरेर स्थितिलाई उजागर गरिदिन पहल लिनु आवश्यक छ ।
यसमा केही समस्याहरू  पनि छन् —धक्काले हुने क्रमभङ्गता पछिका आवश्यक नीति र योजना पहिलै निर्माण गर्नु । यसलाई सुरक्षित जमघटमा सीमित गर्नुमा वैज्ञानिक हुन्छ भन्न सकिन्छ । आफ्नो वर्गलाई जमघट हुनसक्ने गरी वर्गसङ्घर्ष चर्काउने  अर्को चुनौती क्रान्तिकारीका सामु उपस्थित  छ । मनमा गढेर बसेको पार्टीभित्र अवसरवाद पलाउनु, सामान्य मानिस जब हैसियत कायम गर्छ, उसमा शासकीय स्वभाव पलाउनु, मानिसमा र रूपान्तरणको समस्या जटिल बन्नु पनि प्रश्न बनेर खडा भएका छन् । यसका लागि नीति र विधि पनि निर्माण गर्नुपर्ने अनिवार्य आवश्यकता छ,  तर गो जनक्रान्तिमा गौण पक्ष हो । अहिलेसम्म निर्माण भएका विकसित नीति र विधिलाई कार्यान्वयनमा लैजान जनयुद्धका बेला चुकेको स्थितिलाई यतिबेला मनन गर्नुपर्छ, किन कि माथि उल्लेखित कुराहरू समस्याहरुका आधार हुन् । सर्वहारा वर्गको अग्रदस्ता कम्युनिस्ट पार्टीले संगठनात्मक तथा फौजी नीतिहरू  व्यवहारमा लाने कुरामा नै सबैभन्दा बढी जोड दिनु पर्दछ, यसलाई एउटा व्यक्तिको दिमागमा कैद हुन दिनुहुन्न । यसरि अगाडि बढ्न सके जनक्रान्ति टाढाको विषय हुन सक्दैन ।

असार ७, २०७५